Afgelopen maandag, tijdens de lunch probeer ik mijn vriend uit te leggen waarom ik zo’n moeite heb om écht mezelf te zijn in mijn content.

“Ik voel me soms net een komkommer, zo eentje in zo’n onmogelijk strak plastic jasje.”

Iedere keer als ik iets vanuit mijn hart creëer en de wereld in wil gooien, en dat ‘iets’ kan van alles zijn; een blog, een post, een podcast… van alles, zit er dat vervelende ‘marketing agency’ schilletje omheen.

Dat veilige, pleasende en doodsaaie marketing stemmetje dat ik mezelf door de jaren heen heb aangeleerd en dat nu nog, jaren later, net als dat onmogelijke strakke plastic jasje om al mijn content heen blijft plakken.

En het gaat er zo moeilijk af ook! Want als ik eraan trek, komt er steeds maar een klein stukje vanaf… Ik peuter me een ongeluk!

Dat marketingstemmetje heb ik mezelf door de jaren heen aangeleerd. Toen ik nog bij marketing bureaus werkte en content schreef voor verschillende advertentiecampagnes, kwam dat stemmetje goed van pas. Zo kon ik voor iedere klant een passende campagne neerzetten.

Op den duur begon dat stemmetje veilig te voelen, als een beschermende schutting waarover ik mijn content de wereld in kon slingeren. Lekker anoniem en comfortabel, want niemand zag wie ik was.

En nu wil ik dat verstikkende jasje heel graag uitdoen, want dat hele marketing mantelpakje paste me eigenlijk al nooit. En zo kom ik direct uit bij vraag: waarom heb ik het gevoel dat ik dat veilige stemmetje nodig heb?

Waarom vind ik het zo moeilijk om mezelf echt te laten zien, om mezelf online bloot te geven?

Ik heb hier afgelopen week eens even lekker een potje op zitten reflecteren en kwam tot de volgende conclusie. 

Ik vind januari trouwens bij uitstek dé maand om lekker te reflecteren en neem er dan ook uitgebreid de tijd voor. In januari kruip ik namelijk, net als een winterslapende beer, zowel mentaal als fysiek de grot in en kom er meestal pas in maart weer uit. Enfin… terug naar mijn conclusie:

Ik ben opgegroeid in een klein dorp. Zo klein dat als je aan de ene kant van de dorpsstraat een scheet liet, ze aan de andere kant wisten hoe nat ‘ie was.

Toen mijn ouders in mijn vroege tienerjaren besloten om van elkaar scheiden, stond mijn familie in het dorp ineens ongevraagd onder een grote spotlight. Overal waar ik kwam hoorde ik achter mijn rug om verhalen over mijn moeder, mijn vader en mezelf.

Ik wist niet hoe snel ik uit het dorpje weg moest komen en vluchtte daarom op 18 jarige leeftijd naar de anonieme omgeving van de stad. Ik vond het heerlijk in het grote anonieme Eindhoven, waar niemand mijn verhaal kende.

Ik ben opgegroeid met de opkomst van het internet: van chatten op ICQ en later MSN tot een persoonlijk profiel op Myspace en later Facebook. Maar ik voelde me er nooit echt thuis. Voor mij voelde het internet als een bedreiging, want iedere scheet die je online laat is ineens weer voor iedereen zichtbaar!

Maar nu ben ik die schutting eigenlijk echt wel beu en ik wil content creëren die klinkt als mezelf, zonder veilig stemmetje. Ik wil bold zijn en schrijven alsof niemand het leest. Ik wil niet slechts een beetje peuteren aan dat verstikkende plastic jasje, ik wil het van me af scheuren!

FREE THE CUCUMBER!

Dus dat is dan ook wat ik hier dit jaar veel meer ga doen:
Schrijven alsof niemand het leest.
Content creëren die me beangstigd, dus bye bye comfortzone!
Op zoek naar hulp om over mijn spreekangst heen te komen, want die podcast zal er komen.

Wil jij ook bold durven zijn en content maken die klinkt als JOU, maar doe je het op dit moment niet? Misschien zit er bij jou ook een blokkade die je nog tegenhoudt. In de blog Dit houdt me tegen heb ik een goede oefening om erachter te komen welke blokkades je hebt die jouw groei in de weg staan.

Tot snel in de volgende!