Tien jaar geleden probeerde piepjonge Marjolein met alles wat ze had haar draai te vinden in het Franse leven.
Gepakt en gezakt en met een woordenschat van maar liefst 12 Franse woorden vertrok ik naar Parijs. Na een jaar in het metropool te hebben vertoefd, verhuisde ik voor de liefde naar Annecy.
Daar waar dit idyllische bergdorp in de zomer bruist met energie van vrolijke vakantievierende toeristen en seizoensbewoners, is het er in de winter oorverdovend stil.
Om de stilte van de winter door te komen schreef ik een blog. Ik deelde over mijn nieuwe leven in het Franse en hoe het zo anders is dan dat ik gewend was. Ik gaf tips over Parijs en andere steden die ik bezocht. Ik schreef over alle Franse kazen en ook over mijn diepste gevoelens en gedachten.
De blog had absoluut geen duidelijk doel en ook was ik niet op zoek naar resultaat. Het was een allegaartje zonder veel structuur of bedoeling. Ik schreef alsof niemand het las (wat meestal ook zo was). Ik schreef gewoon, om te creëren, wat dan ook.
Ik schrijf al jaren niet meer op deze blog, maar ik heb het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen om de blog uit de lucht te halen. Ieder jaar weer betaal ik braaf de hosting zodat ik mijn schrijfsels kan blijven zien.
Ken je dat, dat je een foto van jezelf tegenkomt van tien jaar geleden en denkt: ‘Damn, wat zag ik er eigenlijk geweldig uit!’. Dat is deze blog voor mij.
Het is alsof ik mezelf in een oud fotoalbum zie en wat me het meeste opvalt is hoe ontzettend eigen de schrijfsels klinken en hoe ze in alle randomness eigenlijk zo wholesome zijn!
Fast forward naar vandaag…
In mijn werk als content marketeer heb ik het een en ander geleerd over het nut van content en hoe je daarmee je marketingdoelen kunt behalen. En zo schreef ik een hele batterij professionele en zakelijke blogs.
Ik nam het schrijven van blogs ontzettend serieus. Ik onderzocht honderden zoekwoorden, optimaliseerde alle teksten volgens de regels van SEO en schreef over onderwerpen die in Google veel gezocht werden.
Ik deed precies wat er verwacht wordt van een content expert en bouwde volgens het boekje door middel van mijn content autoriteit op in de markt.
En het werkte, want mijn blogs boordevol tips en kennis werden goed gelezen. Op zich een lekker gevoel… voor mijn ego.
Tot ik plotseling alle interesse in het schrijven verloor. Er kwam werkelijk niets meer uit mijn vingers en alle content die ik deelde was mat en zoutloos. Is dit het fotoalbum waar ik over tien jaar in terugkijk?
Iedere keer weer die tips… who is even listening? Ik ben toch veel meer dan alleen ‘dat marketing meisje’.
En die gedachte legde meteen de vinger op de zere plek. Ik heb me al die tijd veel te veel gefocust op waar ik als autoriteit over moet praten, in plaats van waar ik om bekend wil staan.
Ik creëerde alleen nog maar om een doelgroep te dienen en mijn zogenaamde ‘plek in de markt’ te veroveren. Maar mijn eigenheid, mijn ziel zit er niet in.
Doordat ik deze strategie al die tijd heb volgehouden, bereikte ik een publiek met cravings naar kennis in plaats van een publiek dat zoekt naar verbinding.
Dus eigenlijk heb ik mijn publiek afhankelijk gemaakt van mijn tips in plaats van mijn persoonlijkheid 😉
Sinds een aantal weken ben ik gestopt met het delen van kennis en zie al meteen een grote verandering op mijn socials. Op Instagram zijn bijvoorbeeld al een hoop volgers vertrokken.
But it’s fine, want zij waren er niet vanwege mij!
De komende periode ga ik weer op zoek naar die stem die zo duidelijk uit de chaos van mijn allereerste blog sprong.
En dat betekent dat ik de teugels ook hier weer loslaat en ga schrijven over, tjah… van alles eigenlijk.
Want ik weet een hoop over content, maar ik bén nog zoveel meer! En als ik over tien jaar terugkijk op deze blog denk ik vast: ‘Damn, that was me!’.